De kenmerken van de Blauwe Rus en zijn verzorging

Het meest opvallende kenmerk van de Blauwe Rus is zijn dubbele vacht, die bestaat uit zeer dicht ingeplant kort haar, dat door sommigen vergeleken wordt met de vacht van een jonge zeehond. Deze vacht laat zien dat de Russisch Blauwe Kat van oorsprong uit polaire gebieden komt. De zilverglans wordt veroorzaakt door de bovenvacht waarvan de uiteinden van de haren minder gepigmenteerd zijn. De kleur kan variëren van licht-, midden-, of donker blauw. De vacht moet bij een volwassen kat egaal blauw zijn. Bij kittens ziet men vaak tabby-strepen in de vacht. Deze zijn meestal na een jaar volledig verdwenen.
Bij de geboorte hebben deze katten blauwe ogen en het kan wel twee jaar duren voordat deze de gewenste groene kleur hebben gekregen.
Het lichaam is langgerekt, stevig en toch sierlijk gebouwd, met lange slanke poten, sierlijke ovaalvormige voeten en een lange, spits toelopende staart. De voetzooltjes zijn donker en de neus leikleurig. Op de lange rechte hals een korte, wigvormige en vlakke kop. Door de geprononceerde snorhaarkussentjes kan het soms lijken dat de kin minder naar voren staat. De oren moeten groot en puntig zijn, bijna transparant, breed aan de basis en recht op het hoofd geplaatst. Kortom de kat moet in z'n geheel een evenwichtige, harmonieuze indruk maken. In de zomermaanden kan de vacht door te veel zonlicht iets bruin verkleuren. Dit verdwijnt vanzelf weer. Het verharen valt in vergelijking tot verschillende andere rassen erg mee.
De kleur van de ogen kan, bijvoorbeeld wanneer hij opgewonden is, enigszins geel worden, hetgeen op een tentoonstelling als fout wordt aangemerkt. De beoordeling van dit ras op tentoonstellingen is vaak heel verschillend en meer omstreden dan van welk ander ras dan ook. Hieruit blijkt, dat het beeld dat men van het ideale uiterlijk van het Russisch Blauw heeft, nogal uiteen kan lopen, ondanks de standaard.
Rasbeschrijving:
Kop: breed, gematigd wigvormig en mag niet te lang zijn. De neus heeft een zo recht mogelijk profiel en verloopt zonder stop in het vlakke schedeldak. De kin is sterk en de snorhaarkussentjes moeten vol zijn. De hals is lang en krachtig.
Ogen: intens groen van kleur, amandelvormig,wijd uit elkaar geplaatst en niet te klein.
Oren: hoog aangezet, breed aan de basis en redelijk groot, ze lopen in een punt toe. De binnenzijde van de oren is nauwelijks behaard.
Lichaam: relatief lang en mang niet grof of juist te fijn zijn, het moet een elegante indruk maken. De lange poten vertonen een relatief fijne botstructuur en de kleine voeten zijn ovaal.
Staart: lang, mag niet te breed zijn aan de basis en loopt taps toe.
Vacht: de dubbele vacht is kort, zijdeachtig en fijn van structuur. Hij voelt bijzonder zacht aan. De vacht mag nooit te vlak zijn of zelfs aanliggen, maar moet van de huid afstaan, zodat de zachte structuur benadrukt wordt. De vachtstructuur is met die van geen enkel ander ras te vergelijken.
Kleur: ze komen in drie verschillende vachtkleuren voor. Blauwgrijs is de oudste, bekendste en meest geliefde kleur, maar er worden steeds meer katten van dit ras geboren met een zwarte of witte vacht, al worden deze nog niet door alle organisaties erkend. De blauwe vacht behoort blauwgrijs en zo egaal en zuiver mogelijk van kleur te zijn, met een zachte zilveren weerschijn. De neus en voetzolen zijn eveneens blauwgrijs, de ogen behoren intens groen te zijn.
Stemgeluid: De Blauwe Rus heeft een bijzonder prettig en zacht stemgeluid. Zelfs wanneer ze krols zijn verheffen ze nauwelijks hun stem.
De verzorging
De bijzondere vacht heeft betrekkelijk weinig verzorging nodig. Het is voldoende om de vacht af en toe te borstelen met een zachte borstel. Te veel kammen of het buiten de ruiperiode werken met een rubberen borstel heeft als nadeel dat u de zachte ondervacht kunt beschadigen of zelfs uit de huid kunt trekken. Knip regelmatig de scherpe nagelpunten.

Dolfijnen

Dolfijnen (Delphinidae) zijn een familie van in zee levende walvisachtigen. Ze worden ook wel dolfijnachtigen, zeedolfijnen of echte dolfijnen (in tegenstelling tot de grondeldolfijnen) genoemd. Ze komen voor in alle wereldzeeën.
Er bestaan 34 soorten dolfijnen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfijn is Heavisides dolfijn, met een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfijn is de zwart-witte orka, die 7 meter lang kan worden, en wel 4,5 ton kan wegen.
Dolfijnen leven vooral in de ondiepere gebieden van de zee. Ze eten vooral vis en inktvis. Tussen de diverse soorten zitten behoorlijke verschillen: orka's pakken bijvoorbeeld veel grotere prooien (onder andere zeeroofdieren) dan de gewone dolfijn, die hoofdzakelijk van vis leeft.
Inhoud[verbergen]
1 Intelligentie
2 Huid
3 Zintuigen
4 Soorten
5 Bronnen
//

[bewerk] Intelligentie
Net als andere walvissen staan dolfijnen bekend als zeer intelligente en sociale dieren. Ze hebben relatief grote hersenen, waarvoor overigens ook andere verklaringen bestaan dan hoge intelligentie: dolfijnen kennen geen REM-slaap, en dieren zonder REM-slaap hebben vaak relatief grote hersenen.
In 2001 slaagde een dolfijn voor de zgn. spiegeltest, waarbij een dier voor een spiegel wordt geplaatst om te bepalen of het zijn spiegelbeeld herkent als zichzelf. In hetzelfde jaar toonden onderzoekers aan dat dolfijnen het aanwijzen van een voorwerp door een mens begrijpen
Bij tuimelaars is het gebruik van sponzen als gereedschap (waarschijnlijk ter bescherming van de neus) bekend. In 2005 beargumenteerden onderzoekers dat dit gebruik weliswaar binnen één genetisch verwante groep plaatsvindt, maar dat het niet alleen genetisch bepaald kan zijn, waarmee een vorm van cultuur zou zijn aangetoond.
In 2006 bleek uit onderzoek van de St. Andrews University in Schotland dat tuimelaars elkaar roepen met een karakteristiek fluitgeluidje, dat per dier verschillend is. De onderzoekers vergelijken dit met het gebruik van namen door mensen.

[bewerk] Huid
In 2004 maakten Japanse onderzoekers bekend dat ze hadden ontdekt dat dolfijnen voortdurend roos hebben. Hun huid schilfert af, waarbij het zich elke twee uur ververst.
Het is gebleken dat de loslatende huidschilfers de waterwrijving verminderen doordat de waterstroom rond het lichaam kalmeert. Hierdoor gaat er minder energie verloren aan het overwinnen van de waterweerstand en hoeft het dier minder energie te gebruiken voor het zwemmen.
De huid is zacht en ze hebben een flinke onderhuidse vetreserve. Daardoor is het oppervlak een beetje veerkrachtig. Als ze snel zwemmen ontstaan er kleine golfjes in de huid, alsof die geribbeld is. Deze golfjes gaan turbulentie tegen.

[bewerk] Zintuigen
Dolfijnen kunnen niet ruiken, proeven kunnen ze wel. Ook kunnen dolfijnen goed horen en zien. Ze beschikken over een sonar, ook wel echolocatie genoemd. Een sonar werkt als volgt: Dolfijnen maken geluiden via het blaasgat op hun hoofd. Die geluiden komen tegen een vis of een voorwerp aan. De teruggekaatste geluiden worden via de onderkaak van de dolfijn opgevangen. Via de onderkaak gaat het geluid naar het middenoor. Zo weet de dolfijn waar de vis etc. is...

[bewerk] Soorten
De bekendste soorten zijn de orka (Orcinus orca), de tuimelaar (Tursiops truncatus) en de gewone dolfijn (Delphinus delphis). Enkele andere tandwalvissen die "dolfijn" worden genoemd, bv. rivierdolfijnen zoals de Orinocodolfijn (Inia geoffrensis) en de Chinese vlagdolfijn (Lipotes vexillifer) behoren niet tot de familie.
Een selectie van de soorten:
Gewone dolfijn
Griend
Orka
Sotalia
Tuimelaar
Witflankdolfijn
Witsnuitdolfijn
De minder bekende soorten zijn o.a.:
Zandloperdolfijn

Fiche : DE OTTER

familiebandenOtters zijn zoogdieren die tot de familie van de marterachtigen behoren, net zoals de das en de wezel. Er bestaan verschillende soorten otters: de reuzenotter, de zeeotter, de Europese otter… Het is niet altijd makkelijk ze te herkennen, maar het geheim zit hem in… de neus! Inderdaad: de neus is bij elke ottersoort net een beetje anders, zodat je ze toch uit elkaar kan houden. identiteitskaartDe Latijnse naam van de otter is Lutra lutra. Hij komt trouwens niet alleen in Europa voor, maar ook in Noord-Afrika en sommige delen van Azië. Gemiddeld weegt hij 7 kg en is hij 1,10 meter lang (zijn staart alleen al meet 37 cm). De otter is vooral een nachtdier.
Als een visje in het water!De Europese otter voelt zich even goed thuis in het water als op het land. Hij bouwt zijn hol tussen de boomwortels langs rivieren en stromen. Elke otter heeft zijn eigen territorium, dat hij goed zichtbaar afbakent met kleine hoopjes uitwerpselen. Als je dergelijke “sporen” ontdekt, weet je dus dat je je op het terrein van een otter bevindt! Aangezien de otter zowel in het water als op het land leeft, is zijn lichaam aan beide omgevingen aangepast. Dankzij zijn afgeplatte poten is hij een snelle zwemmer, maar zijn zwemvliezen zijn niet in die mate ontwikkeld dat hij er op het land hinder van ondervindt.
Hoe ziet hij eruit?Otters hebben een dikke vacht, die hen goed tegen de koude beschermt, en waterafstotend is. Het is een warm jasje dat uit twee lagen bestaat. De onderste laag is een dun maar dicht en wollig, daarboven ligt een lange, gladde en glanzende vacht, waar het water vanaf glijdt, net zoals van de pluimen van een eend.Met hun snorharen kunnen otters de minste trilling in het water waarnemen: zo weten ze wanneer er een prooi nadert, of dat er een obstakel te ontwijken valt. Otters hebben verder ronde, levendige ogen, die hen een intelligente en wat brutale ‘look’ geven. Onder water klappen ze hun kleine oren dicht en sluiten ze ook hun neusgaten af.
Op het menu…Het lievelingmaaltje van otters is vis. Maar ook tegen kleine knaagdieren en watervogels zeggen ze geen nee. Otters zijn uitstekende vissers die vooral ’s nachts op strooptocht trekken. Ze helpen elkaar ook bij het jagen, door de prooien naar elkaar toe te jagen.
Speelvogels!Otters zijn echte speelvogels. Hun lievelingsspelletje? De glijbaan! Je kan de kleine lolbroeken modderige of besneeuwde heuveltjes zien beklimmen om zich dan helemaal naar beneden te laten glijden. Dolle pret alom! Ze kunnen er dan ook uren zoet mee zijn.
VoortplantingOtters paren in het water, na een vrolijk ritueel van allerlei capriolen, buitelingen, achtervolgingen, schijngevechten en verbluffende acrobatenkunsten. De jongen worden blind geboren en zijn in het begin volledig hulpeloos. Ze zijn pas helemaal volwassen en in staat zich voort te planten als ze twee jaar oud zijn.
bedreigd! In onze streken heeft de otter slechts één, maar een zeer te duchten vijand: de mens! Vroeger werd op otters gejaagd omwille van hun prachtige vacht en omdat ze als ‘concurrentie’ voor de vissers beschouwd werden. Gelukkig is de jacht op otters nu verboden, maar toch is de otter in onze streken nog erg bedreigd. Hij heeft het veel moeilijker om zich ergens te vestigen: de meeste waterlopen zijn vervuild, zodat hij op één plaats niet meer voldoende vis vindt om zijn honger te stillen. Veel oevers werden gebetonneerd, zodat er geen bomen meer groeien, en de otters er dus geen hol meer kunnnen graven. Vind je vandaag otters in bepaalde rivieren, dan betekent dat eigenlijk dat die rivieren gezond zijn: niet vervuild en met ongeschonden oevers. We kunnen dus eigenlijk zeggen dat otters de graadmeter zijn van de toestand van het milieu. wat doet WWF?In de jaren 1990 voerde WWF in België een grote beschermingsactie voor de otters. Dankzij de verkoop van het Pandabrood (dat ook vandaag nog bij veel bakkers te koop is!) zamelde WWF geld in om gronden aan te kopen langs waterlopen waar otters zich vroeger thuis voelden (de Sûre in Wallonië en de IJzer in Vlaanderen). De lievelingsbomen en –struiken van de otter werden er opnieuw aangeplant, en de schuwe otter liet er zijn schattige snuit weer voorzichtig zien. Maar de inspanningen moeten verdergezet worden, want de otter blijft uiterst zeldzaam in ons land.
Alle ottersoorten zijn trouwens bedreigd, maar ze genieten nu wel bescherming en hun populaties worden nauw opgevolgd.